Latince ‘carrus’ kökünden türemiş olan ‘karikatür’ kelimesi, bu sanatın tarihsel gelişimindeki hakikati de açık eder. 'Carrus,' araba demektir; arabayı yüklemek için ‘caricare’ kullanılır. Yüklemek, buradaki kritik vurgudur. Bu söz Avrupa dillerinde evrimleşirken bir yandan ‘charge’a, yani suçlamaya, saldırıya, iğnelemeye, hicve, sorumluluğa uzanmış, bir yandan da ‘karikatür’e, yani kelimenin tam anlamıyla ‘aşırı yükleme’ye varmıştır.
Yusuf Franko, karikatürlerini topladığı albüme ‘Types & Charges’ ismini verdiğinde, işte bu geleneğe ve anlam dünyasına sesleniyordu. Yüzyıl sonunda bir Osmanlı bürokratı olarak kendi sosyal dünyasındaki ‘tipleri’ resmederken, onlara yükleniyordu; bazen hafifçe, bazen ‘aşırı’ biçimde.
The word ‘caricature,’ deriving from the Latin ‘carrus’, also hints at the historical development of this art form. ‘Carrus’ means cart, and ‘caricare’ is used in the sense of loading a cart. Here the critical emphasis is on the loading. As this word evolved in European languages, it became ‘charge,’ connoting accusation, attack, taunting, irony, and responsibility. It was also transformed into ‘caricature,’ which meant ‘overload’ in the full sense of the term.
It is because of this tradition and these meanings that Yusuf Franko called his album of collected caricatures ‘Types & Charges.’ The fin-de-siècle Ottoman bureaucrat that he was, as he portrayed the ‘types’ of his own social world, sometimes he charged them ever so lightly and at other times he ‘overcharged’ them.